Twardość Shore’a

Twardość w skali Shore'a wykorzystuje się często do kontroli jakości klejów, aby upewnić się, czy produkty spełniają stawiane im wymagania. Parametr ten może być również pomocny podczas formulacji nowych produktów i dobierania materiałów, pomagając w określeniu twardości i przydatności do określonych zastosowań.

Nazwa tego parametru pochodzi od wynalazcy Alberta Ferdinanda Shore i mierzy się ją w wyniku pomiaru wnikania końcówki kontrolnej do materiału. Twardość Shore'a określa się najczęściej za pomocą twardościomierza ręcznego Shore'a, ponieważ jest to szybka i łatwa do realizacji metoda.

Durometer (twardościomierz ręczny) umożliwia pomiar rozmiaru zagłębienia w materiale, które uzyskano w wyniku wciskania standardowego narzędzia o określonej sile. Głębokość ta zależy od twardości materiału, jego właściwości lepkosprężystych, kształtu elementu próbnego i czasu trwania testu.

Twardość Shore’a określa się na skali w zakresie od 0 do 100. Wartość 0 odpowiada materiałowi, który w ogóle nie stawia żadnego oporu podczas wciskania końcówki pomiarowej, podczas gdy wartość 100 odpowiada wysokiej twardości materiału.

Istnieje kilka różnych skali twardości, stosowanych dla materiałów o różnych właściwościach. Dwie najczęściej stosowane skale bazujące na nieco różniących się od siebie systemach pomiarowych, określane są jako typ A i typ D.

• Typ A służy do testowania miękkich materiałów i substancji, jak np. silikonów za pomocą tępej końcówki stożkowej.
• Typ D służy do testowania materiałów i substancji twardych, tak ja np. kleje epoksydowe, poliuretan za pomocą stożkowej końcówki zaostrzonej.

Pomiar polega na zmierzeniu głębokości wnikania zaostrzonej końcówki kontrolnej i przeliczeniu wyniku na wartość twardości w skali Shore'a A. Pomiaru dokonuje się najczęściej na powierzchni materiału, ponieważ to na nią przede wszystkim działają czynniki takie jak temperatura i wilgotność.